Yutma Fobisi ve Panikatak Bölüm:2

Herkese merhaba ve tekrar belirtmem gerekiyor ki bunları yazmam benim için çok zor. Şu an yutma fobimle birlikte geçirdiğim 5.ay. Tabiki her şey daha iyiye gidiyor. Bunda zamanın büyük bir payı var. İkinci bölümdeyim ve yutma fobimin başlangıcından  bahsedeceğim.

Okulun yeni açıldığı ekim ayının başıydı. Bu süreçte anne ve babamın boşanma kararları evde ettikleri kavgalar ben her ne kadar üzülmüyorum ve umrumda değiller desem de bilmeden beni çok etkiliyormuş. 

O akşam her şey biraz daha iyi olsun diye babam bizi yemeğe çıkardı. ben bu sıralarda yeni bir vejetaryendim ve pizzacıya gittik. Onlar benim vejetaryen olma kararımı desteklemediklerinden normal bir pizza aldık ve etleri hariç pizzayı yemeye başladım. Gayet mutluydum aslında ama o sürede sanırım gereğinden fazla düşündüm ve bu düşünce sırasında pizzayı çiğnememişim ama refleks olarak yutma olayı gerçekleştiğinde pizza boğazıma takıldı. Ve panik atak. O an her şey durdu. Nefes alamıyordum, boğazımda bir pizza yudumu vardı ve onu yutamıyordum. Ayrıca ateş basmıştı ve gerçekten nefes alma yollarım tıkalıydı. Benim için hayatımın en berbat ve en fazla 5 saniye süren bu olayı, o telaşla yapacağım bir şey olmadığından kola içerek  ve o pizzayı yutmaya çalışarak atlattım. Ama atlattım dediğime bakmayın, asıl süreç daha sonra başladı. Yerimde duramıyordum. Onu yutup yutmadığımdan emin değildim ve gidip su aldım, konuşuyordum ama sanki o yudum hala boğazımdanydı. Bütün her yeri talan ettim sanırım ve çalışanları bile telaşa soktum. Dışarıdaydım ama hala nefes alamıyordum. İyi olamıyordum. Her yerim titriyordu ayakta duramıyordum. Annem beni hastaneye götürmeyi önerdi. İlkte kabul etmedim ama duramıyordum acilen gitmeliyiz dedim. Sanırım ölüme ilk kez bu kadar yaklaşmıştım. Kendimi tamamen bıraktım sanki öleceğimi biliyordum. Acile gittik ve nefes alamıyorum diye bağırdım parmağımdan nefes alış verişlerime baktılar. Hemşire nefes alıyor dedi. Hayır nefes alamıyordum. Biliyor musunuz, bu gerçekten berbat bir şey. Ben ölüyorum diyorum ama onlar ölmüyorsun, senin hiçbir şeyin yok diyorlar.

Daha sonra kalp atışlarıma baktılar çünkü kalbim yerinden çıkacak gibi arıyordu kalp krizi geçireceğimi sanıyordum ama kalp atışlarım da normaldi.

Kalçamdan sakinleştirici iğne yaptılar. Koluma serum bağladılar. Daha sonra meyve suyuna sakinleştiri koyup içirdiler. Hiçbiri sakinleştirmedi. Aynı zamanda sürekli ağzım kuruyordu sanırım iki şişe ya da üç şişe su içtim. Ayrıca o serumla en az 10 kez tuvalete gittim. Serum kan içinde kalmıştı. Normalde beni korkutan iğneler, serum, kan hiçbiri korkutucu değildi. Ölmekten daha korkunç değillerdi. 

Arkadaşlarımı düşündüm. Tanıdıklarımı. Hayallerimi, geleceğimi. Kendimi berbat hissettim. 

Orada 3 saat kadar kaldıktan sonra eve döndük, hala iyi değildim. Olayın ardından 5 ay geçti ve hepsini çok iyi hatırlamıyorum ama o zaman bunu asla yazamazdım. Panikatak krizi geçirmekten bir hal olmuştum. Üşümeyi bile titreme sanıp panikatağa yoruyordum.

Hayatımda bundan daha kötü bir şey yaşayacağımı sanmıyorum.

Ve yutma fobim bu olayla başlamış oldu.

Eğer sen, buna benzer bir şey geçirdiysen, korkma yayındayım. Yeneceksin. Sadece korkma. Ne kadar korktuğunu bilsem de lütfen dayan. Ölme.

Kendinize iyi bakın. Hoşça kalın.